ถ้าผมไม่ได้รักเขา ผมคงเสียใจไปชั่วชีวิต

เรื่องของผม เริ่มต้นตอนที่ผมได้รู้จักกับคนๆ นึง คนที่ผมกับเขาต่างกันมากๆ ชนิดที่ว่าแค่ได้เป็นคนรู้จักผมก็ว่า มากพอสำหรับผมแล้ว เขาคนนั้นคือวา รุ่นพี่วิศวะมอเดียวกับผมเอง เรียกได้ว่ารักแรกพบเลยแหละ เหมือนโชคชะตามันเหวี่ยงให้ผมกับเขามาเจอกันแต่สร้างกำแพงมากั้นเราไว้ แล้วก็เอาเปรียบผมมากๆ เพราะโชคชะตาสร้างให้เราคู่กันแต่ไม่ได้สร้างให้เราได้รักกัน ทำไมผมพูดอย่างงั้นนะเหรอครับ เรื่องของผเริ่มต้นสมัยที่ผมเรียนอยู่ปีหนึ่ง วาคือพี่ว้ากคนเดียวที่ใส่ใจผมมาก ในขณะที่คนอื่นก็ปฏิบัติกับผมเหมือนน้องเฟรชชี่คนอื่น แต่วากลับใส่ใจและเอาใจใส่ผมมากกว่าน้องคนอื่น ขนาดแค่ผมล้มตอนเล่นเกมปิดตาคลำเชือก เขาเองก็เป็นเดือดเป็นร้อนโวยวาย จนทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต้องหยุดกิจกกรรมไปเลย แม้แต่ตอนกินข้าว เขาก็เป็นคนเดียวที่นั่งกับผม ขนาดคนที่เข้ากับคนอื่นยากอย่างผมยังสัมผัสได้เลยว่าผู้ชายคนนี้ อบอุ่นมากก

มาถึงตอนนี้ทุกคนคิดว่าเขาชอบผมใช่ไหมครับ ครับ...ผมเองก็เคลิ้มเหมือนกัน แต่พอฟังเหตุผลเขา ผมก็ล่มเรือตัวเองทันทีไม้กล้าที่จะชิพตัวเองกับวาต่อ เพราะเขาให้เหตุผลกับผมแค่ว่าเวลาเขามองผมตอนนี้เหมือนเห็นตัวเองตอนปีหนึ่ง เขาเลยเข้าใจผมมากๆ ว่าการไม่มีคนสนใจหรือแม้แต่คุยด้วย มันรู้สึกยังไง

นั่นแหละครับคือเหตุผลของการเป็นพ่อไมโครเวฟของเขา แต่ถามว่าผมลดความพยายามไหม บอกเลย ไม่ครับ เพราะผมมีกัปตันเรือที่ดี ซึ่งไอคนนั้นคือ โย เพื่อนสนิทสมัยมัธยมของผม